7 Pułk Piechoty Legionów
Niniejszą fotografię posiadam już od pewnego czasu. Cenowo w zakupie była znośna, choć kupiona w jednym z droższych antykwariatów, jej jakość zadowala. Minusem jest wycięcie górnej krawędzi w łuk, natomiast jest to normalna praktyka kiedy fotografie były wklejane do albumów. Kolejny minus to brak ostrości z lewej strony kadru, przez co pan porucznik jest rozmyty. Na plus przemawia cała reszta tj. szarża, odznaczenia, ostrość i szczegółowość u pozostałych postaci. Fotografia nie była opisana a w natłoku posiadanych walorów, fotografia trafiła do identyfikacji w późniejszym terminie.
Termin ten nadszedł jakoś pół roku temu, kiedy na aukcji na jednym z portali pojawiła się odbitka prezentująca ten sam skład oficerski, to samo tło, tylko w tle dodatkowo kompania opisana jako sztabowa (o ile mnie pamięć nie myli), całość to 7 Pułku Piechoty Legionów. Sama fotografia osiągnęła dosyć niespotykaną cenę, co przykuło moją uwagę by zająć się identyfikacją wcześniej.
Na fotografii widać siedmiu oficerów, wszyscy to kawalerowie Krzyża Walecznych, trzech dodatkowo odznaczonych orderem Virtuti Militari. Od lewej mamy porucznika, kapitana, kapitana, podpułkownika, kapitana, kapitana, kapitana. Podpułkownik oraz siedzący po jego prawej stronie (lewa na fotografii) mają pięknie widoczne 'kąty’ za pobyt na froncie. Podpułkownik okres 4,5 roku pobytu na froncie, kapitan lat 4. W chwili obecnej udało mi się zidentyfikować tylko dwie osoby. Jest to podpułkownik Zdzisław Józef Ferdynand Maćkowski oraz pierwszy z prawej kapitan Kazimierz Wiktor Kominkowski. Pozostali oficerowie niestety nie są mi znani z imienia i nazwiska.
Zdzisław Maćkowski
Za Wikipedią. Urodził się w Lesznie 17 marca 1895. W 1913 r. zdał egzamin oficerski w Drużynach Polowych Sokoła. Był oficerem 4 pułku piechoty i Komendy Legionów. Walczył w szeregach 8 pułku piechoty Legionów. Był zastępcą Franciszka Kruk-Grzybowskiego, dowódcy III baonu, a po jego bohaterskiej śmierci – 18 lutego 1919 roku objął dowództwo tego pododdziału. 11 czerwca 1920 roku zatwierdzony został w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku. 17 lipca 1920 roku objął dowództwo 7 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 169. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty. 13 czerwca 1923 roku został przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy pułku[3]. 1 grudnia 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 4 marca 1927 roku przeniesiony został w stan nieczynny, bez prawa do poborów, na okres sześciu miesięcy[4]. 4 września 1927 roku oraz 4 marca i 4 września 1928 roku Minister Spraw Wojskowych przedłużył mu okres pozostawania w stanie nieczynnym. Z dniem 15 listopada 1928 roku przeniesiony został do rezerwy. Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, a następnie działał w podziemiu, pełniąc funkcję zastępcy komendanta Obwodu Zamość Służby Zwycięstwu Polski – Związku Walki Zbrojnej. 17 marca 1941 roku został aresztowany wraz z całą rodziną, a następnie przewieziony do obozu Auschwitz, gdzie zmarł z wycieńczenia i tortur 4 grudnia 1941 roku. Tamże w 1942 r. zostali rozstrzelani jego synowie. Żona Pelagia od 23 września 1941 do 1945 r. była więźniarką obozu Ravensbrück (nr więzienny 7886).
Kazimierz Kominkowski
Za Wikipedią. Urodził się 30 września 1889. W I wojnie światowej służył w wojskach austro-węgierskich, był żołnierzem legionów polskich. W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w bitwie pod Żabinką. W latach 20. XX w. był oficerem 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. W listopadzie 1926 został przeniesiony z Oddziału Va Biura Ścisłej Rady Wojennej do składu osobowego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko referenta Samodzielnego Referatu Personalnego. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930. Z dniem 30 kwietnia 1934 został przeniesiony do rezerwy.
Pozostali oficerowie
Jak wspomniałem wcześniej, pozostali oficerowie nie są mi na tym etapie znani z imienia i nazwiska. Być może w identyfikacji pomogła by jednodniówka 7 Pułku Piechoty Legionów wydana w 1924 roku (LEGIONY POLSKIE (1914-1918). 7 Pułk Piechoty W dzień Święta Pułkowego Chełm 1924 : 7. P. P. Leg. : jednodniówka. – [Warszawa : s.n.], 1924(Warszawa : Druk. „Polski Zbrojnej”). – 8 s. ;30 cm.Opis wg nagł.[Dod. do]: Polska Zbrojna. R. 4: 1924 nr 257.) lub ktoś kto się specjalizuje w tym pułku i posiada kolekcję zidentyfikowanych postaci, może tablo z 1921-1922 roku bo tak tą fotografie trzeba datować. Wynika to z faktu iż widoczny dowódca pułku dowodził nim od 17 lipca 1920 do 13 czerwca 1923 roku kiedy to został przeniesiony do 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy pułku. Do tego drugi zidentyfikowany oficer w Roczniku Oficerskim 1923, posiada już przyznany order Virtuti Militari oraz kolejne nadania Krzyża Walecznych, których na tej fotografii nie widać. Posiłkując się tym rocznikiem oficerskim, zakładając że żaden z widocznych na fotografii oficerów nie otrzymał większej ilości odznaczeń to możemy domniemywać iż odznaczeni orderem Virtuti Militari to kpt. Hajduk Paweł oraz kpt. Korneluk Mikołaj
W kwestii pozostałych dwóch kapitanów odznaczonych Krzyżem Walecznych w Roczniku Oficerskim 1923 odnajdziemy też tylko dwóch takich kapitanów, są to kpt. Bursztyn Józef oraz kpt. Adamczyk Władysław II
Oczywiście jak wspomniałem wcześniej trzeba brać poprawkę na fakt doboru oficerów przez pryzmat 1923 roku, czyli rok do dwóch lat po wykonaniu niniejszej fotografii. Najlepszym sposobem ustalenia tożsamości jest inna fotografia o znanym rodowodzie i pewnej informacji. W przypadku widocznego porucznika możliwość typowania na podstawie wspomnianego rocznika jest zwykłą loterią. W 1923 roku w 7 Pułku Piechoty Legionów służyło dziewięciu oficerów odznaczonych pojedynczym nadaniem Krzyża Walecznych w stopniu Porucznika. Są to:
Matras Zygmunt
Zółkiewicz Kazimierz
Lipski Bolesław I (13.1.1890)
Sukniewicz Mikołaj
Sasak Władysław
Zieliński Tadeusz IV (29.10.1898)
Wypychowski Zenon
Roch Bolesław
Kominkowski Aleksander
Tak więc poprawny wybór oficera – a przecież mógł już w 1923 roku nie służyć w pułku – byłby nie lada fartem, do tego przypadek odznaczeń kpt. Kominkowskiego pozostawia powyższą analizę w stanie niepełnym.
Być może ktoś z osób czytających powyższy tekst jest w stanie zidentyfikować któregoś z oficerów to proszę o informację w komentarzu pod postem.
